Rys historyczny
Już od najdawniejszych czasów wojskowe nakrycia głowy odgrywały niezwykłe ważne role – od funkcji reprezentacyjnej po funkcje ochronne. Noszenie wymyślnych nakryć głowy oznaczało wysoki status w społeczeństwie. Podobnie było z hełmami wojskowymi, które poprzez swój, często unikatowy charakter podkreślały rangę społeczną i pozycję w armii, pełniąc niejednokrotnie rolę w oddziaływaniu psychologicznym.
Nakrycie głowy od wieków wyróżniało osoby służące w formacjach wojskowych, zaś mundur budził szacunek i zaufanie. Najważniejszym elementem umundurowania okazuje się nakrycie głowy, które skupia w sobie wszystkie funkcje – symboliczne i praktyczne. Dlatego często stanowiło ono jedyne wyróżniający element stroju. Przez stulecia funkcjonalne i umowne cechy czapek i hełmów zaczęły się ze sobą przeplatać i ewoluowały do współcześnie znanych nam wzorów.
Hełmy, już w starożytności stały się najważniejszym elementem uzbrojenia ochronnego. Trwało to aż do czasu wynalezienia broni palnej, kiedy to utraciły swoje podstawowe funkcje. Wyparte zostały przez wygodne i zarazem praktyczne kapelusze i czapki wojskowe. Powrót do idei hełmu powrócił wraz z działaniami na frontach pierwszej wojny światowej. Od tego czasu zarówno twarde, jak i miękkie wojskowe nakrycia głowy występują równolegle, spełniając funkcje ochronne i reprezentacyjne.